Over vriendschap & stunten

Om terug te keren naar mijn vorig blogberichtje , waar ik eindigde met lachen en dromen. Was het voor mij de bedoeling om hier verder op in te gaan. Ik lach graag, wie niet. En ik heb dromen , veel dromen. De ene al realistischer dan de andere… Tweeëndertig ben ik bijna. Een heel leven nog voor me, tenminste dat hoop ik toch. Eind januari jaar komt er dan ook een feestje, 2 times Sweet sixteen…  Graag zou ik op die dag de personen die me altijd zijn blijven steunen, zelfs in de donkerste dagen van de voorbije jaren, dan bij me willen hebben…

Lachen dus,… Om mijn eigen stunts die ik uithaal door mijn onhandigheid. Om de stunts die andere uithalen. Wanneer Charissa en ik samen erop uit trekken is het een kwestie van tijd, wie de eerste stunt zal uithalen. Hoe vaak dat wij dubbel liggen van het lachen… En dat is mooi, jezelf niet te serieus nemen. Begin juli trokken we samen naar Luxemburg, op welness weekend, een cadeautje van Ashley, de dochter van Charissa. We waren al weken aan het aftellen, allebei toe aan wat rust, even aan niets proberen te denken, enkel aan ons zelf! Gepakt en gezakt kwamen we aan in Clervaux… Wij zijn en blijven vrouwen, dus resultaat veel te veel bagage voor twee dagen. De rolstoel van Charissa deed dienst als trolley. Alles op elkaar gestapeld, maar we redden ons best op die manier. Aangekomen in het hotel zorgde ik al voor de eerste stunt, tja… Onze kamer was op de tweede verdieping vlak naast de lift. Handig toch… Was het niet dat ik een liftenfobie heb. Ik vind het absoluut niet erg om de trap te nemen, alles liever dan een stap in de lift te zetten. Dus stap ik flink door naar de trap die ik recht voor me zie… PATS!! Met mijn gezicht tegen de spiegel… het was de spiegeling van de trap. Allebei lagen we in een deuk. Het is zo typisch ons. Bij het uitpakken hadden we besloten nadat we wat gerust hadden te gaan welnessen …

Eerst wat zwemmen, jacuzzi… Om na de jetstream massage naar het saunagedeelte zelf te trekken… Even in de infraroodsauna vertoeven, een paar minuten heeft het geduurd … Al schuddend en schokkend van het lachen zijn we vertrokken. Ik denk dat het oude mannetjes dag was, die dag. In vol ornaat!! … Toen we op een zo snel mogelijke manier ons in onze badjassen probeerden te wurmen, hoorde we zo rare geluiden… achteraf bleek het uit de zout grot te komen, blijkbaar is dat heel goed voor je longen. Ik hoop dat die man het gehaald heeft , want het leek of zijn longen op elk moment naar buiten zouden komen… We hadden een leuke namiddag. We zijn ook twee personen die alles willen uittesten, geen enkel knopje is veilig in onze buurt … Maar op die manier heeft Charissa wel de tegenstroom in het zwembad aan de praat gekregen.

’s Avonds lieten we ons overhalen door de hotelmanager om een voucher te kopen voor een drie gangen diner. Ik eet zo goed als geen vlees, alleen als het echt moet en hij gaf aan dat ik wel vis kon nemen, hij zou het regelen. Het was een mooie prijs voor ons beide en we hadden er zin in. Omdat Charissa met de rolstoel was kregen we een tafeltje op de gelijkvloerse verdieping… Het zag er allemaal goed uit. Tot de Maître d’ hotel binnenstormde, hij leek wel een Duracellkonijn … Toen hij onze bestelling kwam opnemen was de toon al gezet… Omdat we met een voucher kwamen eten zaten we volgens hem op de verkeerde plaats. We probeerden hem uit te leggen dat de hotelmanager zelf ons deze plaats had gegeven… We kregen enkel wat gegrommel als repliek. We kozen een voorgerecht , bij de keuze van de hoofdschotel was het weer raak … er volgde een discussie over mijn viskeuze en weer gaven we de nodige uitleg. Charissa kreeg nog niet eens een keuze van hem. Voor u de steak… Welke saus?  Hij moest ons niet, dat was duidelijk maar wij hem ook niet meer !! Mijn bloed had het kookpunt al zo goed als bereikt… Gelukkig voor hem sprak hij geen woord Nederlands. Toen Charissa haar hoofdgerecht probeerde te veranderen kreeg ze een bot antwoord: gaat niet, de bestelling is al door gegeven. De onbeleefde boer !! Charissa kan ijzig kalm blijven in zulke situaties… Zij is de diplomatische van de twee. Ik daarentegen moet mezelf beheersen en zeven keren mijn tong omdraaien in de hoop dat mij toch geen opmerking ontsnapt… impulsiever. Lekker was het eten wel! Op een nogal brute manier werd het hoofdgerecht voor onze neus gepland , Charissa kreeg de verkeerde en gaf dit ook aan. Ik dacht dat hij ter plaatse een attackske kreeg, hij liep boos met het bord terug naar de keuken. Zijn geschreeuw was te horen tot in het restaurant. Ondertussen hadden we al afgesproken dat we het zeker bij de manager zouden melden, dit kon niet! Het moment dat we hem zagen, schoot Charissa met haar rolstoel plots weg… Ik weet niet meer juist wat ze allemaal heeft gezegd. Maar ze kwam terug aan het tafeltje met de boodschap: “We mogen straks gratis cocktails gaan drinken in de lounge”. Ok, dat was dan ook weer geregeld…. We hebben er van genoten… Na de cocktails besloten we te gaan slapen, enfin dat was de bedoeling toch… het lukt ons nooit om op hotel dadelijk te doen wat we ons voornemen. We praten en praten en praten, net twee tieners… Of ik vind haar als ik uit de badkamer kom dubbel geplooid tussen het elektrische bed :p …

Ik kan nog veel van deze verhalen vertellen. Hoe ze mij ’s morgens niet wakker krijgt en een kwartier aan me ligt te schudden, om me dan te laten verschieten en zich haast om onder de douche me verder uit te lachen om wat net gebeurd is. Of hoe een nogal rare man zijn hond aan ons wou verkopen aan de Quick voor veertig euro. We hebben heel wat plezier samen, maar er is ook tijd voor serieuze dingen en stille momenten, zo kunnen we gewoon een tijd naast elkaar zitten in de auto zonder een woord te zeggen, niet omdat we niet weten wat te vertellen maar gewoon omdat we er behoefte aan hebben. Als de één verdriet heeft , huilt de ander mee…

Ik wil alleen maar duidelijk maken dat wanneer je “nooit meer beter” word verklaard, iemand die je begrijpt zonder woorden heel belangrijk is. We zijn beide ziek maar weten wat we aan mekaar hebben, ik zou door een vuur voor haar gaan en ik denk dat dat omgekeerd ook zo is. Mijn gezin is er op een andere kostbare manier voor me… Maar vriendschap, onvoorwaardelijke vriendschap is zeldzaam. Dus als je zo iemand in je leven krijgt, koester het als een kostbaar geschenk !!