Zoonlief is langlaufen… Ik weet en besef maar al te goed dat
het niet goed is voor zijn enkels, maar kan je een kind van bijna tien
“straffen” en zeggen dat het niet kan… Het doet me denken aan mij op zijn
leeftijd en zelfs toen ik wat ouder was. Wat deed ik zo een dingen graag!!
Langlaufen en schaatsen, ik had er zo een plezier in. De pijn aan mijn enkels
en de achteraf gezwollen voeten die nam ik erbij. Wist ik toen veel wat de
oorzaak was, ik dacht dat iedereen het wel had na zo een inspanning. Ik wil en
kan het hem niet ontzeggen, ik wil dat hij kind is en zich amuseert. Voor mezelf is het nu zo een vijf jaar
geleden dat ik nog de schaatsen aanbond en ik moet bekennen dat ik me gewoon
moet inhouden om het toch niet nog eens te proberen alhoewel ik weet dat ik het
me de dag erna enorm zou beklagen.
Het is deze tijd van het jaar dat me weemoedig maakt, de
winter, de eerste sneeuw van dit seizoen, de Kerstmarkten, de feestdagen die er
aankomen. Op de ene manier kijk ik er naar uit aan de andere kant kunnen ze
niet snel genoeg voorbij zijn. Vroeger was het anders, als kind kijk je uit
naar de Kerstvakantie… Toen gaf het me een ander gevoel. De Kerstkaartjes die
in de brievenbus vallen, goed bedoeld dat wel, toch zou ik liever zien dat de
mensen wat origineler zouden worden met hun wensen. Eens iets anders dan “een
goede gezondheid”, want dat helpt toch niet. Of de mensen vragen zelf “wat wil
je dat ik je wens” Uhmmm, ik wil zoveel…
Ik denk dat het gewoon mijn week niet is… Mijn maandag-blues
hebben zich voort gezet de voorbije dagen… Dinsdag is ook dokter dag geworden.
Resultaat : een beenvliesontsteking, tja het kan er nog wel bij zeker. Ik moet
eigenlijk gewoon niet klagen… Ik voel wel dat ik emotioneel op de topjes van
mijn tenen loop. Mijn sarcastische kant heeft deze week de overhand genomen…
Het is meer slikken dan spreken, want er zijn mensen die er de humor er niet
van in zien. “Je ziet er goed uit” –Ja Ja, dat is nu net het probleem want als
je er iets of wat goed uit ziet en je lacht dan is er toch niks mis !!! “Hoe
heb je pijn?” – Nee, ik neem die pijnstillers omdat ik ze lekker vind en sta op
invaliditeit omdat ik lui ben… “Maar Vicky toch, waar en wanneer heb je die
ziekte opgeraapt?”- K weet het niet meer, ’t moet ergens bij één van die
honderd en drie mannen waar ik ooit de lakens mee heb gedeeld geweest zijn! “Maar
als je nu deze kruiden of dit sapje, thee eens probeert, ik ken iemand die
daardoor volledig is genezen” – Amai, heeft die geluk !! Heeft die soms ook
iets om mijn genen te veranderen. Halleluja !! Ik verwacht niet dat mensen
weten wat er met me aan de hand is, laat staan dat ze het zouden begrijpen,
misschien moest ik gezond zijn zou ik er ook geen flauw benul van hebben…
Gelukkig heb ik afleiding dankzij de patiëntenvereniging,
telefoontjes en voorbereidingen voor de komende contactdag en nieuwsbrief. Ik
raak er mijn kostbare energie in kwijt. De voldoening die je er uithaalt maakt
veel goed. We zijn zo benieuwd wat onze leden er van gaan vinden, maar we
denken wel dat het goed zit. De contactdagen zijn een verademing voor vele patiënten
en voor mij ook, één dag niet hoeven uit te leggen wat er met je aan de hand
is. Allemaal gelijk… Ze kunnen stuk voor
stuk hun verhaal doen aan elkaar, zonder dat er iemand raar of ongepast zal
reageren. En stiekem hopen we dat de niet-zieke gezinsleden op die manier ook
wat dichter bij mekaar komen… Afwachten dus… maar hopen mag. Volgens mij zouden
ze veel aan elkaar kunnen hebben, ze leven tenslotte met één of meerdere
chronisch zieken in één gezin.
Ik hoop dat mijn “slechte” bui snel overgaat … Het is zes
december vandaag… Sinterklaas dus. Ik ga nog snel mijn schoen zetten… Wie weet
brengt hij mij nog “DE GENEZENDE WONDERPIL”
(Ah ja, dat van die honderd en drie mannen is lichtjes
overdreven)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten