Maandag-blues

Het is maandag, voor mij is maandag, dokter dag… Elke week haal ik dan mijn spuit. Momenteel is dit nog de beste oplossing om de pijn en ontstekingen onder controle te houden. Vandaag was niet anders, al hoopte ik dat er niet teveel mensen last zouden hebben van de maandagziekte… Terwijl ik dit schrijf maak ik in gedachte een vermanende vinger naar mezelf! Oordeel niet over wat je niet kan zien, Vicky!! Toch kan ik me niet ontdoen van deze gedachte, de maandagziekte bestaat volgens mij wel echt… 

Wanneer ik de wachtruimte van mijn huisarts binnenstap is het er rustig… Ik juich vanbinnen. In mijn hoofd is het wat minder rustig. Elke week opnieuw neem ik me voor, ik moet dit zeggen en dat vragen. Maar ik vergeet steeds weer de helft. Het ligt aan mij , een warhoofd, verschrikkelijk. Misschien moet ik alles echt beginnen op te schrijven, zoals ik zo dikwijls de raad geef aan andere patiënten. Ik geef mijn goede raad graag weg, maar zelf, ahum. Ik ben eigenlijk wel tevreden met het resultaat van de inspuitingen. Ik loop al weken zonder kruk, dus het helpt… voorlopig nog. Eén voor één druipen de patiënten binnen. Ik tokkel wat op mijn tablet om afleiding te zoeken. De oudere man met de hoed heeft zijn blik op mij gericht , zijn ogen blijven hangen bij mijn haren… Hij fronst zijn wenkbrauwen en ik hoor hem bijna denken “Wie maakt er zijn haarpunten nu knalrood”… Ik onderdruk een grijns. Vervolgens observeert hij mijn been, ik kan hem niks kwalijk nemen want ik merk dat mijn voet en been in een nogal rare positie gewrongen staan… Het opengaan van de deur verlost mij uit de ongemakkelijke situatie. Het is mijn beurt…

Het is wekelijkse gewoonte, voor mij toch. Ik besluit om toch maar iets van mijn duim te zeggen. Mijn duim speelt al twee weken een spelletje met mij, in en uit de kom… Het doet pijn, niet verschrikkelijk maar het is altijd aanwezig. Wanneer de dokter mijn hand vast pakt om mijn duim te bestuderen en we het beide eens zijn dat een duimsplint de beste en enige oplossing is, voel ik hoe er tranen achter mijn ogen beginnen te branden. Ik probeer me sterk te houden. Ik zou willen schreeuwen, huilen en wild om me heen stampen. Schreeuwen en huilen omdat ik het niet eerlijk vind!! Vloeken en nog harder huilen omdat  mijn lichaam steeds meer en meer letterlijk uit elkaar valt. Stomme duim, stom lijf, stomme Ehlers Danlos. Maar ik hou me sterk, me aanstellen als een kind van vijf heeft geen zin. Maar ik worstel ermee, net zoals ik worstel met nog andere dingen. Ik troost me met de gedachte dat er mensen zijn die nog ergere dingen meemaken. Wanneer ik terug buiten sta valt het me op dat de parkeerplaatsen  goed gevuld zijn, dan toch de maandagziekte… foei.

Naarmate de dag vordert merk ik hoe het maandaggevoel zich meer en meer meester van mij maakt. Zucht. Mijn gedachte zijn er niet meer bij, dat gebeurd wel vaker de laatste tijd, ze zijn overal behalve waar ze moeten zijn. Ik erger me aan veel dingen vandaag, aan autobestuurders die niet weten waarom hun richtingaanwijzers op hun auto staan, aan de kassierster die denkt dat ik alle tijd van de wereld heb (eigenlijk heb ik die ook), aan de bediende van het winkeltje van het tankstation die alweer mijn bestelling vergeten is. Je hebt zo van die dagen…  In de namiddag kan ik ook al geen rust vinden. Wat is het toch met mij !! Ik voel me zoals in de enorm overroepen trilogie van dit moment… vijftig tinten, vijftig tinten van wat eigenlijk. Vijftig tinten stom? Vijftig tinten onnozel? Vijftig tinten van ik val uit elkaar.  Ik denk dat het eerder vijftig tinten van twijfel is. Weet ik eigenlijk wel wat ik wil…

Ik kies voor een simpele maaltijd vandaag. Want om zeven uur geeft mijn gsm een biepje dat ik naar de kiné moet… Daar is het benen dag  vandaag. Tijdens het fietsen en steppen spookt steeds hetzelfde liedje door mijn hoofd en bedenk ik me hoe graag ik vandaag ergens in een hoekje zou willen kruipen. Bleh !! Wanneer mijn ribben weer op de juiste plaats staan dankzij mijn geweldige kinesist hoop ik dat morgen alles beter zal gaan… Het moet wel !! En toeval of niet, wanneer ik daar vertrek klinkt het liedje dat al de hele dag door mijn hoofd gaat door de boxen  

 

 Morgen is het dinsdag, weg met de maandag-blues !!