Supervrouw

Dikwijls stel ik me de vraag : “Hoe doen ze het toch?”. Vrouwen die er op elk moment perfect uit zien , een pracht job hebben , een stel kinderen , een huishouden dat loopt als een trein en ga zo maar door… Nu weet ik ook wel dat niemand perfect is en schijn vaak kan bedriegen, want iedereen heeft zo z’n eigen problemen.

 Ik kan bij mezelf soms wegdromen , hoe mijn leven anders had kunnen zijn… Ik treur niet om hoe het er nu uitziet , maar het brengt mezelf soms aan het lachen hoe illusies uit je jongere jaren in werkelijkheid doorprikt worden.  Ik kan nog steeds wegdromen als ik naar zo een typische vrouwenfilm kijk. Zeg nu zelf , de meeste films lijken op elkaar! Op de meest bizarre manier leren twee mensen elkaar kennen , ze krijgen een band , worden verliefd , worden weer uit mekaar gedreven en komen terug bij elkaar. Wat volgt is een prachtig huwelijk  en de rest moet je er zelf maar bij fantaseren… Mooi toch !! Even waan je jezelf in één van de hoofd personages en ga je helemaal mee in het verhaal. Om anderhalf uur later met een harde smak weer in de realiteit te komen.  Helaas.

Dus de Supervrouw : ’s morgens wordt ze met een prachthumeur wakker en begint al fluitend , neuriënd aan de dag… Haar rijkelijke ontbijttafel lijkt zich vanzelf te vullen wanneer zij de kinderen wakker maakt om straks aan hun schooldag te beginnen. Die op hun beurt van ’s morgens vroeg al een brede glimlach op hun snoet toveren. De goede sfeer zit er van ’s morgensvroeg al in. De vader leest rustig zijn krant en lacht mee om de geweldige grapjes die er op het vroege uur al gemaakt worden. Nadat iedereen zonder tijdsdruk gebruik heeft kunnen maken van de badkamer en in hun mooie , zonder één kreukje te bespeuren , kleren zit, kan iedereen vertrekken. Supervrouw slaat aan de schoolpoort nog een praatje met een andere Supervrouw over de kinderen , job , huishouden, hobby’s , enz… Ze zien er beide stralend uit , de perfecte maat , hun mooi opgemaakt gezicht. Ze zwaait nog eens naar de kinderen en vertrekt om volop van haar werk te gaan genieten. Ook daar loopt er niets fout , leuke collega’s en een fantastische baas. Om zo ’s avonds weer naar huis te keren met een onaangetast vrolijk humeur. De was , de strijk , het poetsen lukt allemaal zonder problemen en elke avond staat er een overheerlijke zelf bedachte maaltijd op tafel.  Na de afwas is het tijd voor ontspanning , want de kinderen hebben zonder mopperen al lang hun huiswerk gemaakt. Een paar keer per week  nog  ’s avonds de leuke hobby’s en tijd genoeg om nog af te spreken met vrienden.

Wel ,jammer maar helaas bij mij loopt het zo niet…. ’s Morgens leg ik dikwijls al grommelend de wekkerradio het zwijgen op , om me al krakend even terug om te draaien tot het alarm van mijn gsm me dwingt om op te staan. Om te kijken of de kinderen al wakker zijn , meestal is dat wel al het geval en hoor ik ze al kibbelen nog voor ik mijn kamerdeur heb dicht gedaan. Vervolgens strompel ik de trap af , nog slaapdronken en voel hoe elke spier in mijn lichaam zich klaar maakt om de dag tegemoet te gaan . Mijn kinderen hebben net als ik regelmatig last van een ochtendhumeur , dus daar komen we ook al niet veel verder. In de keuken komt alles moeizaam op gang , mijn twee schatten maken “ruzie” over wie nu eerst het potje met boter vast had en wie het laatste plakje kaas krijgt (omdat ik weer eens er nieuwe ben vergeten te halen) , uiteindelijk geeft meestal de jongste toe en kiest ze voor wat anders als beleg. Het senseo-apparaat krijgt een duw op het knopje en maakt al evenveel lawaai als de kinderen en dat om kwart na 6 in de ochtend ! De ene bevindt zich op het apart toilet en schreeuwt dat het toiletpapier op is , (kunnen ze niet gewoon kijken voor ze gaan zitten!!) om van bovenuit  te horen dat de ander haar schoenen niet kan vinden , die ik de avond ervoor altijd weer op de vaste plaats terug heb gezet. Om vijf minuten na 7 , stopt voor onze deur de bus en is dochter lief met een pruilende lip de eerste die het huis verlaat. De deur is nog maar net dicht of de zoon begint te zeuren om op de tablet te mogen tokkelen. Zijn gezicht op onweer zodra ik , nee zeg. Op zo een dagen zit opdat moment mijn humeur ook onder het vriespunt. Wanneer iedereen het huis uit is , begin ik op een wat lichamelijk betere dag aan mijn huishouden , het “zwaardere” werk blijft liggen. Wanneer ik in de badkamer kom lijkt het of er een bom is ontploft en ik zucht eens diep ! Terwijl ik mijne haren was beslist mijn schouders om uit de kom te gaan , Auw !! Dank u wel , Ehlers Danlos !! Wanneer het bouwpakket (ikzelf dus) weer in mekaar is geknutseld , wurm ik me in mijn jeans , die weer een maat gekrompen is in de was … De perfecte maat is voor iedereen anders , ahum , niet ? Ik werp een blik in de spiegel en zie de wallen onder mijn ogen , nu ja wallen ?? Dankzij mijn fout in de genen blijkt het huid overschot te zijn , al die zalfjes helpen dus niks ! De make-up laat ik op een doordeweekse dag voor wat het is… Wanneer ik de trap af wandel ga ik door mijn enkel waar door mijn billen kennismaken met het harde hout. Ik ben tenminste beneden geraakt , nu ja…

Ik bel met mijn beste vriendin en gegarandeerd stoot ik met mijn knie of elleboog tijdens het telefoneren nog wel ergens tegenaan , waarop zij op een zachte toon mijn zedig gevloek kan horen. Na het telefoongesprek is het tijd om wat te eten , na enkele happen van mijn broodje voel ik u een stukje zich in mijn slokdarm heeft genesteld , met dank aan mijn slikproblemen , ach ja bindweefsel zit overal !! Na mijn worsteling met het stukje brood zie ik een mand boordevol strijk naar me lonken , met mijn voet doe ik een poging om die op een zo comfortabel mogelijke manier tot aan de strijkplank te krijgen , heffen doe ik niet … te zwaar , mijn ruggenwervels zouden het me niet in dank af nemen als ik ze weer eens zou omtoveren tot de toren van Pisa. Het strijken lukt , tenminste voor een half uur want dan beslissen mijn polsen om te staken. Wat later nestel ik me in de zetel , elk vezeltje in mijn lijf kreunt van vermoeidheid en ik voel overal wel iets van pijn. Het is pas half twee, val in slaap en droom …. Over de Supervrouw die al dartelend door het leven gaat , ik ben gehuld in een prachtig pak , inclusief cape en verover de wereld … word weer wakker om tot de conclusie te komen dat de klok half vier aanwijst. Zucht. Nog even samen met de vriend naar de winkel om wat boodschappen , waar ik onbewust weer een halve supermarkt naar me laat gapen omdat ik waggel als een eendje omdat mijn heupen hun eigen leven leiden. 

Wanneer we weer thuis zijn druipen mijn schatten één voor één binnen , de strijd om het huiswerk maken kan weer beginnen. En mijn oren hebben al een tien keer gehoord “wat eten we vandaag”. Jeroen Meeus zou meer dan welkom zijn op dit moment. Maar met gebrek aan , beginnen we er maar zelf aan. Het aardappelen schillen is een kleine marteling , stomme polsen !! Wanneer ik mijn vlees in de hete pan wil leggen komt een spat boter mij tegemoet gevlogen , dat brandwondje kan er ook nog bij. Het eten smaakt best wel lekker , maar ik kan het niet laten om te morsen op mijn pas gekuiste vloer , grrrrrr. Na de opruim waar ook nog een glas in duizend stukjes breekt , tijd voor wat tv… De douche , kinderbedtijd… nog wat geruzie op de gang. En dan nog wat blokken in mijn cursus (ik ben weer begonnen met studeren : psychologie in een programma voor chronische zieken) , maar de concentratie is ver zoek !! Dan maar het sociale leven opzoeken … tenminste toch op facebook ; )

Neem dit allemaal maar met een grote korrel zout , ik hou van m’n gezin en gelukkig komen deze dingen niet allemaal op één dag in werkelijkheid…. Maar hé moest je de weg naar Krypton vinden , laat het me weten ; ))