I sit and talk to God,
And he just laughs at my plans… My head speaks a language, I don’t understand… I
just wanna feel, Real love feel the home that I live in… Cos I got too much
life, Running through my veins… Going to waste (Robbie Williams – Feel)
Hoe vaak ik opstandig ben tegenover mijn lichaam en de
oneerlijke beperkingen hiervan, die tel ben ik ergens kwijt geraakt en maar
goed ook. Want je zou er totaal moedeloos van worden. Toch heb ik nu al een
tijdje de positivo in mij terug gevonden. Mensen zeggen vaak tegen me : “Goh,
jij bent veranderd”. Persoonlijk denk ik niet dat ik veranderd ben, eerder
mezelf terug gevonden. Of toch, natuurlijk ben ik veranderd, een beetje… Ik heb
een andere kijk gekregen op het leven.
In al die jaren creëer je een masker, onbewust… Meestal lach
je, want je wil weer niet degene zijn die de stemming verpest. De mensen die
mij het beste kennen, weten dadelijk hoe het gaat met mij… Ze lezen het van
mijn gezicht, recht door het masker heen. De meeste verwachten van mij dat ik
veel praat, lach en een hoop onzin uitkraam… En ergens vind ik dat best wel
grappig omdat ik ook een hele andere kant heb en van die kant hou ik zelf het
meest. Het heeft niets te maken met “twee gezichten” hebben … Het is gewoon wie
ik ben. Ik kan zo genieten van stilte, dingen overdenken. Verder kan ik nogal
koppig zijn en ja , uhum , sarcastisch ook :/
Ze zeggen dat je verleden je maakt tot wie je bent vandaag…
Volgens mij klopt het! Veel te vroeg in mijn leven werd ik geconfronteerd met
dingen zoals een scheiding, de dood van mijn papa, het niet goed in mijn vel
zitten, agressief huwelijk met alle gevolgen van dien. Enfin het is gebeurd en
cliché cliché, ik werd er sterker door. En dan de EDS… Gelukkig heeft het mij
niet verbitterd, op een rare manier heeft het me rijker gemaakt. Het blijft me
fascineren hoe mensen zichzelf tot bijna de perfectie wanen, de zichtbare
“rijkdom” uitsmeren, maar van geest zo arm kunnen zijn, oppervlakkig. En blijf
me dan ook afvragen of deze personen echt gelukkig zijn. Ooit had ik ook die
neiging tot… Ik zocht geluk in materialistische dingen, maar de bewuste leegte
in mij werd er niet door opgevuld. Ik weet nu dat gezondheid één van de
grootste geschenken is in je leven, niet die dure handtas van Delvaux, niet dat
etentje in dat sterrenrestaurant. (ook al vind ik beide toch nog leuk) Wanneer
ik een slechte periode heb ga ik de strijd aan met mezelf, het is soms een hele
klus als in je hoofd duizenden plannen en dromen zitten, maar je lichaam niet
mee wil. Je gewrichten kraken met de minste beweging en de pijn echt ondraaglijk is. Enkele weken
geleden schreeuwde ik door het huis, bel de dokter, ik wil de sterkste
pijnstilling die er is, ik kroop letterlijk rond. Maar achteraf ben ik dan blij
dat dat telefoontje niet heeft plaats gevonden. Heel wat mensen begrijpen niet,
dat ik de enige dag meer kan dan de andere. Het is constant geven en nemen …
Heb ik wat drukkere dagen, dan moet ik het bekopen… Maar dat heb ik er dan ook
voor over!
In die slechte
periodes denk ik vaak terug aan vroeger, mijn papa, wat mis ik hem, zeventien
jaar zonder hem… één knuffel, een laatste babbel, hem zijn prachtige
kleinkinderen laten zien… Huilen om wat is geweest… even zou nooit genoeg zijn.
Dromen die ik had in mijn jeugd, mijn studies, zeepbellen uiteen gespat door
foute keuzes… Zuchten om wat is geweest… De verkeerde liefde, die me vormde tot
iemand die ik niet wou zijn, de vernederingen, de fysieke pijn, de
overblijfselen waren een schim van mezelf en een schuldgevoel waar hij mij mee
opzadelde voor de rest van mijn leven… Huilen om wat misschien anders had
gekund. Alles is gebeurd omdat het moest gebeuren, bepaalde keuzes werden voor
mij gemaakt. Maar ik wil blijven lachen, genieten met elke vezel in mijn lijf.
Lachen om mooie herinneringen, …Mijn beperkingen omkeren om
anderen te helpen genieten van de kleinste dingen. Van een lach, mijn rijkdom
die tien en negen jaar geleden geboren werden. Verdrinken in iemands ogen en
daarin de rijkdom van de wereld zien.
Dromen van wat nog komen moet !!!
