ADHD wel of niet .... mis begrepen?

Kinderen… Een handleiding was handig geweest. Ik ben me er sterk van bewust dat dit stukje blog me tegenstanders gaat bezorgen. Maar ik ben ook maar eens mens met gevoelens die ik niet zomaar in een hoekje wil verdringen. Ik ben ook een moeder die alleen het beste wil voor haar kinderen en vanuit mijn standpunt, buikgevoel en “verstand” probeer te handelen. Mijn twee paljassen zijn niet de simpelste, maar ik zou ze voor geen geld van de wereld willen omruilen.

De zoon heeft zogenaamd  ADHD … De “problemen” stapelen zich op … Ik kom stilaan tot het besef dat de diagnose leidt tot onbegrip.

Onbegrip in de zin van, “Ik heb als moeder zo goed als niets meer in de pap te brokken-gevoel”, de diagnose is er dus gaan we er maar vanuit dat het op te lossen is met het medicijn dat iedereen ondertussen welk kent. Juist ja, Rilatine. Waar sta je als moeder, wanneer je zo goed als geen keuze hebt wanneer er wordt gevraagd om nog maar eens de dosis te verhogen. En zeg nu niet dat ik een keuze heb, want wanneer ik zeg dat ik het niet wil, ben ik een moeder die tegenwringt en niet wil meewerken aan de goede gang van zaken. Alles hebben we al geprobeerd, een speciale cursus, psychotherapie…  Ik vraag me af of andere zich ook de vraag stellen tot wat een hoge dosis op lange termijn kan veroorzaken…. Wel, ik wil geen psychotische zoon! Waar staan we dan? Ach ja, dan zijn er nog wel andere middeltjes omdat weer de kop in te drukken, risperdal, Abilify en ga zo maar door…

Ik word liever een moeilijke moeder genoemd, dan mijn kind te “verpesten”. Ik besef maar al te goed dat er kinderen en volwassenen zijn die deze bewuste medicijnen nodig hebben. En denk nu niet dat ik een moeder ben die van ver roept: “mijn kind is zo niet !!” of “mijn kind schoon kind”, verre van… Wie me kent weet dat ik zo geen betuttel mama ben… Ik zie ze beiden even graag als de “betuttel-mama’s” hun kinderen graag zien, alleen leg ik er geen twintig dozijn eieren onder. Zelfs niet bij Nina ondanks haar nog grotere beperking.

Kenji heeft een speciale aanpak nodig, daar ben ik van overtuigd !! Hij moet zich leren beheersen, weten op welke momenten hij “hevig” kan zijn en in de klas kan dat niet. Hij hoeft niet zomaar te roepen, storend te zijn en de “aap” uit te hangen. Hij voelt zich veel te snel aangevallen en reageert niet altijd even subtiel.

Een tijdje terug zei iemand:” Vicky, hij heeft het van geen vreemde, ik zou je vroeger soms ook achter het behang geplakt hebben.” Het grote verschil met vroeger en nu… Vroeger was je een moeilijk en druk kind, nu heb je dan gewoon ADHD… Die modetrends toch…

Ik ben niet iemand die zomaar andere met de vinger gaat wijzen, want meer dan waarschijnlijk heb ik ook een aandeel in zijn “hevigheid”, ik voed hem dan ook op. Maar misschien moet er ook maar eens op een andere manier met deze kinderen omgegaan worden. En die methode moet je ook kunnen volhouden en ook daar schiet ik voor een stuk te kort… Het is niet altijd even makkelijk.

Maar is het me gepermitteerd om sommige methodes in vraag te stellen? Zoals ik al aangehaald heb ik heb er ook geen handleiding bij gekregen… Dan was het niet zo ingewikkeld geweest en had ik voor elk probleem dat zich met mijn kind stelt heel snel een oplossing klaar.

Ik krijg dan ook acute maagpijn van de simpele aanpak. Sommige acties werken gewoon omgekeerd, maar begrijpelijk dat deze acties worden genomen, ze zijn het makkelijkst en dan ook “opgelost”. Wie schiet er dan de kort? Ik? Ik dacht het niet…

Ik heb de waarheid niet in pacht en claim zeker niet dat ik het allemaal beter weet, integendeel !! Maar wat ik wel weet is dat mijn zoon normaal in groep kan functioneren, hij doet dit al bijna vijf jaar op de scouts ook al valt dat misschien niet met school te vergelijken. Hij zal zich op uitstap gedragen daar steek ik mijn handen voor in het vuur, hij zal wel eens bijgestuurd moeten worden en er zal wat sneller op de rem moeten gestaan worden. Maar het hem ontzeggen werkt omgekeerd en maakt hem alleen maar doodongelukkig en hij is ook nog maar een kind…

Eén ding weet ik wel zeker, hij heeft een groot en goed hart… Gelukkig zijn we het daar dan wel over eens…

Ik probeer zijn gedrag dan ook niet goed te praten, op geen enkele manier !!

MAAR VERDOMME , IK HOU VAN HEM !!!

Ik zocht op you tube naar iets wat mijn gevoelens het best zou kunnen verwoorden maar toen kwam ik dit tegen… Ook al is het een vrolijk liedje, mijn gemoed schoot vol… En mijn God wat moest ik huilen… Ik ben ook maar een moeder …