Mijn kleine prinses....

Negen wordt ze vandaag, mijn kleine grote meid… Mijn prinses. Het lijkt net alsof het gisteren was dat ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Ze was zo klein, amper eenenveertig centimeter, de weegschaal die nauwelijks twee kilo en tweehonderd grammetjes aanwees. Een “prematuurtje”, bijna twee maanden vroeger dan gepland moest ik haar op de wereld zetten. Ik had weinig keuze, het was immers het beste voor ons allebei… Mijn bevalling werd ingeleid, elke detail kan ik me nog helder voor de geest halen. Ik weigerde een epidurale verdoving, ik was het jaar ervoor ook zonder verdoving bevallen van mijn zoon… dus koos ik opnieuw om het er zonder te doen…

De bevalling op zich ging vrij vlot, natuurlijk had ik pijn… maar alles ging zo snel, veel te snel. Van de eerste weeën tot de geboorte in amper iets minder dan vier uurtjes… mede dankzij de EDS. Blijkbaar zit de flexibiliteit overal. De bevallingstafel heb ik niet gehaald, ze is gewoon op bed geboren… Het eerste wat ik vroeg was “leeft ze!!” Zo klein, zo hulpeloos werd ze onmiddellijk bij me weggenomen, zonder haar eerst even vast te mogen houden. Ik wist niet wat er gaande was… De gynaecoloog lapte mij weer op en toen kreeg ik haar uiteindelijk voor het eerst van dichtbij te zien. Zo een klein meisje, ze verdronk bijna in haar kleertjes.

Er werd beslist om haar toch bij mij op de kamer te laten, de kinderarts zei me dat er geen problemen waren en dat we het eerst zo zouden proberen, niet naar neonatologie dus… Ik was opgelucht, ze zou wel net zo sterk zijn als haar grote broer. Ze at niet goed, elke inspanning die zij moest doen om aan het flesje te drinken, vermoeide haar zo dat ze telkens weer in slaap viel. Toen ik het aan de verpleging liet weten, wisten ze me te zeggen dat ik het maar met de kinderarts moest bespreken. Ze viel af tot onder de twee kilo… Ik wist dat het niet goed zat en probeerde de kinderarts te overtuigen, maar hij probeerde me te sussen met een speciaal verwarmd bedje en “dat ik het allemaal maar wat tijd moest geven”. Ik was amper tweeëntwintig en veel te naïef… Na bijna vijf dagen werd ze uiteindelijk overgebracht naar de afdeling neonatologie. Daar moest ik haar dan achterlaten, helemaal “alleen”. Er werd beslist om haar te voeden via een sonde in de neus die zo naar haar maagje ging. Beetje bij beetje werd ze wat sterker… Ze vocht, de schat… Op Kerstavond kwam ze uiteindelijk naar huis, ze had nog verre van het ideale gewicht maar met de juiste en goede afspraken mocht ze mee.

Nina groeide traag, haar gewicht ging ook maar met kleine stapjes vooruit, maar er werd me steeds door de kinderarts verteld dat ze het nog wel zou inhalen. Wanneer iemand haar leeftijd vroeg, geloofden ze me nauwelijks als ik zei hoe oud ze werkelijk was. Makkelijk heeft ze me het zeker niet gemaakt, ze was een huil baby… Ook wanneer ze wat ouder werd hing ze letterlijk altijd aan mijn rok… Het was slopend op sommige momenten, maar voor je kinderen doe je alles… ook je slaap laten… Tijdens haar kleuterjaren bleef ze steeds dat kleintje en ik merkte dat ze water trager was in dingen die ze uitvoerde op school. Haar teken en knutselwerkjes zagen er net wat anders uit dan die van de meeste kindjes. Maar ik bleef volhouden in mijn hoofd : “het is haar fijne motoriek, dat komt nog wel”. Ze deed haar tweede kleuterklasje tweemaal, en ook tussen de kindjes die een jaar jonger waren bleef ze toch nog de kleinste… Het leek wel of zij het allemaal niet zo erg vond, ze stond gelukkig in het leven, had haar karaktertje… En plukte letterlijk en figuurlijk de dag, elke dag opnieuw… Ik bleef gewoon denken dat ze wat trager was dan andere kinderen. Ondertussen ging ze ook naar de scouts, ook daar voelde ze zich gauw thuis.

Het eerste jaar in de basisschool kwam eraan, maar het lukte niet echt… Het lezen lukte niet, ze verzon overal haar eigen verhaaltje bij… ook het rekenen was een ramp. Ze werd een stil kind, ze ging plots niet meer graag naar school. Ik werd gecontacteerd op het moment dat ik zelf diep in de put zat. (de periode die hier op mijn blog ook te lezen is) Het viel me zwaar, Ik heb zelfs nog een andere gewone school geprobeerd maar het bleek al gauw dat het om meer dan een gewone leerachterstand te gaan… Nina veranderde van school, ze volgt nu type 1 onderwijs… Na één week aangepast onderwijs kreeg ik terug dat gelukkig kind van ervoor. Ze werd terug het zonnetje in huis. Het was een moeilijke tijd ,de confrontatie, het aanvaarden…  Gelukkig zijn we dat proces ook al lang voorbij. Elke ouder droomt dat zijn kind(eren) als een fluitje van een cent zijn school doorloopt, en als je dan plots te horen krijgt dat je dochter “anders” is… 

Ik hou van haar met hart en ziel !!! Nina is Nina, voor mij het mooiste meisje op de wereld…Ook het slimste op haar manier. Klein is ze nog steeds, haar gewicht heeft ze ruimschoots ingehaald… Ze heeft haar eigen willetje en kan meer dan goed haar mannetje staan… Al zal ze steeds op één of andere manier bijgestuurd worden. Ze heeft haar hart op haar tong… En als ze het voor je heeft, heb je voor altijd haar hart. 

Ik ben fier op mijn meisje, zou haar zelfs niet anders willen dan wie ze is !!!

Mijn kleine grote meid…. Mijn prinses !!!