Klagen… Wanneer mag het en wanneer niet? Er zijn maar
weinig mensen in m’n leven waar ik het tegen kan en tegelijkertijd het ook
tegen wil. Waar ik gewoon die andere kant van mezelf even kan “vrij” laten. Ik
kan koppig zijn, heel koppig. Misschien is dat “steenezel gedoe” wel een deel
van mijn zelfbescherming. Ik ga het moeten afleren. Al is het maar de scherpe
randjes er afvijlen, van mijn stomme koppige ik. Ik begin er mezelf aan te
snijden en dat komt jammer genoegmijn gezondheid niet ten goede. Ik weet dat
mijn pijngrens door de jaren heen serieus omhoog is gegaan, maar toch. Waarom
probeer ik mezelf toch steeds verder te pushen? Het antwoord verschuilt zich
misschien ook wel in mijn koppigheid. Ik wil me niet aanstellen of ik houd
mezelf gewoon voor dat ik niet flauw moet doen omdat er altijd nog wel iemand
is die er slechter aan toe is dan ikzelf.
Begin deze week kreeg ik last van mijn rechterschouder,
een zeurende pijn die ik niet gewoon was met pijnscheuten naar mijn
elleboog en soms tot in mijn vingers.
Resultaat een paar keer naar de dokter, ik kon de pijn gewoon even niet dragen.
Ik vond het zelf een beetje vreemd omdat ik weet dat ik wel wat kan hebben. Het
ging om geknelde zenuwen, Thoracic outlet syndroom waarschijnlijk ten gevolge
van de EDS. Het enige middeltje: pijnstilling en kiné.
Vanmiddag kwam ik binnen bij de ouders van Dirk,hij
wachtte er op mij. Mijn gezicht stond op onweer blijkbaar want Dirk vroeg me
wat er was omdat ik zo een gezicht trok. Niks, ik heb gewoon pijn was mijn
antwoord en ik stond recht. Toen ik recht stond riep hij zijn ouders om even
naar mij te komen kijken. Het was heel vreemd, mijn linkerschouder en
rechterschouder stonden niet op gelijke hoogte… Je hoeft het niet te geloven
maar er was zo een verschil van ongeveer 10 centimeter. Ik had ook het gevoel
dat iemand een baksteen op mijn schouder had gelegd. Mijn arm voelde zwaar en
loom aan. Ik lachte het weg met “het komt door de pijn” “t is allemaal zo erg
niet”. Dirk’s vader nam me mee tot voor de spiegel en nam er een meetlat bij. Ik
zou er wel naar laten kijken want toen ik mijn hand bestudeerde had die ook al
een vreemde kleur en ze was ook wat opgezwollen. Ik belde de dokter en kreeg
een afspraak. Het enige wat ik wou was dat ik met zo min mogelijk pijn het
weekend doorkwam en maandag konden we wel verder zien. Dirk en ook zijn ouders
waren van mening dat ik ook langs de osteopaat moest gaan. Mijn steenezel kant
nam op die moment de bovenhand, ik vond het niet nodig en werd boos op Dirk. Stom
van me, ik weet het.
Na een pittige discussie vertrokken we toch richting
osteopaat, zonder afspraak want tijdens zijn consultatie beantwoordt hij geen
telefoontjes. 45 minuten rijden, vol
duiveltjespraat van mezelf waarmee ik Dirk sterk op de proef stelde. Shame on
me!! Toen we er aankwamen kwam de osteopaat naar de wachtkamer eigenlijk om te
zeggen dat hij er echt niemand tussen kon nemen tot hij mijn schouders zag. Hij
kwam aan mijn schouder om te voelen en de tranen kwamen in mijn ogen. Hij zei
dat hij dadelijk tijd zou maken. Het was een serieuze subluxatie en hij ging
zijn best doen om het terug te krijgen maar hij kon niets beloven. Hij wenste
me nog sterkte voor straks. Huh? Sterkte? Waarom? Dus die klik klakjes die ik
zo vaak hoor en voel op een dag zijn geen echte subluxen? Blijkbaar niet echt…
Het zijn gewoon “dingetjes” die terug hun plaats vinden. Tja…
ook dat ik toch nog langs de huisarts ben gegaan om nog
een spuitje tegen de pijn en wat extra meds voor het weekend. Ik zal het kunnen
gebruiken.
Deze week heb ik geleerd dat je blijkbaar je eigen pijn
en ellende een beter wegcijfert als je een “voorbeeld functie” hebt. En ik
moet toegeven dat het waar is, je verzwijgt het beter. Want hoe kan iemand die
zoveel pijn heeft toch vrolijk zijn en “zoveel” dingen doen? Foto’s op facebook
posten waar je niet aan merkt dat de pijn zo aanwezig is? Terwijl je wel aan
pijn level 57 zit of zo… Het is een zwakte en sterkte tegelijkertijd.
Zelfrelativering, psychische pijn management of zoiets… Hier op mijn blog, mijn plekje is dat niet
nodig… Zoals dat ook niet nodig is als ik bij Charissa ben of praat. Of bij
mijn huisarts, ook een plek waar ik gewoon nog durf huilen, waar ik niet zo
nodig de sterke Vicky moet zijn. Of thuis, waar ik een furie kan zijn en mag
snauwen wanneer de pijn de kop op steekt. Die plekjes en personen waar alle maskers
mogen afvallen heeft iedereen nodig.
Daarom ook nog even dit: Charissa, bedankt om deze week
me gewoon te laten zagen en klagen. Me bij te staan gewoon zonder te sussen of
te betuttelen. Om gisteren tijdens de vorming gewoon zonder dat ik het vroeg en
jij zag dat ik veel pijn had, mijn hals en schouder los te masseren. “Laat ze
maar kijken en trek je er niets van aan” zei je. Eigenlijk zou ik me niet eens
willen voorstellen hoe het eruit moest zien zonder jou. Je hebt zo een plaats
in mijn hart, dat zonder dat stuk mijn hart niet eens meer heel zou zijn. Ik
vraag je wel steeds “mag ik ff zagen”, maar ik weet dat ik het ook gewoon mag.
Omdat jij weet welke pijn ik voel omdat
je dezelfde beleefd en zoveel meer…
Het was mijn week niet… Maar ik besef nu ook dat het niet
altijd zo nodig mijn week moet zijn…
Voor degene die dit lezen en vinden dat ik niet over mijn
“ellende” hoef te schrijven en me een aansteller of een “overdrijver” vinden die
verwijs ik graag door naar www.sprookjesbos.be
Daar vind je vast wel iets interessanter dan hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten