Ik had beloofd om te rusten… Ik hou me daar ook aan. Het
enige wat ik wel wil en moet doen voor mezelf is even wat dingen van me
afschrijven. Voor vele is mijn blog een herkenningspunt, voor mij is het mijn
”verwerk” plekje… Door dingen van me af te schrijven kan ik ze ook beter
loslaten en deels een plekje geven.
Ik ben de laatste tijd in overdrive gegaan. Al besef ik
het nog maar pas. Ik voelde wel aan mijn lichaam dat het vroeg om rust, alleen
wou ikzelf het die nodige rust niet gunnen. Ik vecht de laatste tijd tegen
alles, tegen mijn aandoening, mijn lichaam, tegen mijn angsten, tegen gevoelens
, tegen alle demonen in mijn hoofd.
En net zoals het cliché ons voorhoudt zag iedereen in
mijn omgeving het, behalve ik. Het is stom van mij, maar ik wou niet toegeven.
Ik probeerde bezig te blijven, vond geen balans meer en bleef maar doorgaan als
een Duracell konijn.
Het spijt me enorm als ik afgelopen periode mensen heb
gekwetst die me zo dierbaar zijn…
Mijn EDS-familie begrijpt het en ik weet dat ze mij deze “vlucht”
periode vergeven… Nu we toch bij het woord vluchten zijn gekomen. Het is het
enige woord dat de laatste weken het best omschrijft.
Ik ben een gevoelig meisje en alhoewel ik de laatste 2
jaar wel wat harder ben geworden, de gevoelige kant is gewoon iets wat bij mij
hoort. Er zonder zou ik ook Vicky niet zijn. Om me beter te begrijpen wil ik
eigenlijk daarom ook even neerschrijven wat er in mij omging en gaat. Niet om
mijn vluchtgedrag goed te praten, wel om een poging te doen dat andere het een
beetje zouden begrijpen. Met andere bedoel ik degene die niet zo heel dicht bij
me staan.
Iedereen die mijn blog volgt weet dat ik begin 2011 door
een verschrikkelijk donkere periode ben gegaan en geloof me ik heb heel hard
moet knokken om terug op mijn pootjes terecht te komen. Langzaam aan werd ik
zelf zekerder, ik begon aan een leven dat me terug liet beseffen dat er zoveel
mooie dingen waren. Ik kreeg een andere kijk op vele dingen… Alles van mijn
verleden werd mooi opgeruimd in mijn hoofd. Ik had af en toe wel weer een
moeilijk moment maar wonder boven wonder kreeg ik het op één of andere manier
weer snel terug op z’n plaats. Wanneer moeilijke dingen één voor één op je pad
komen en je ze ook afzonderlijk kan een plaatsje geven loopt het allemaal goed.
Wanneer er teveel tegelijk komt en oude wonden weer langzaam openscheuren wordt
het moeilijker.
Ik ga jullie heel even wat dieper in mijn leefwereld
laten… Op dit moment vind ik dat even nodig, even mijn kwetsbare kanten een
stukje opentrekken. De afgelopen weken kreeg ik heel wat triggers die me, hoe
goed ik mezelf er ook probeerde tegen te wapenen, me terug brachten naar
periodes waar ik niet zonder emotionele pijn aan kan terug denken. Zo zijn er
de problemen met mijn schouder, de pijn die me doet beseffen hoe de EDS mijn
lichaam langzaam inpalmt. Hoe dit monstertje je dingen afneemt en beperkt
zonder dat je er echt vat op krijgt. Het spuwt me recht in mijn gezicht dat ik hoe sterk je ook denkt te zijn en gelooft dat
het een plaatst heeft, het niet zo is. Zo weet ik nog maar pas dat mijn opa
gestorven is (misschien onrechtstreeks) aan de EDS. Een bloeding na een
operatie voor een nieuwe hartklep is hem fataal geworden. Dit zijn redenen
waarom ik het op mijn onzekere momenten gewoon in het belachelijke trek, het
negeer en mezelf voorhoudt dat ik alles kan wat een gezonde 32 jarige kan. De
EDS jaagt me soms de stuipen op het lijf.Dat mijn “je mon fou” houding niets
anders is dan een beschermlaag. Een andere trigger was de gebeurtenis in
Nederland. De papa die zijn 2 zoontjes hun toekomst afnam, enkel en alleen om
zijn ex te treffen. Mijn gedachte bracht me terug naar 7 jaar geleden, toen
iemand van het parket tegen me zei: “Mevrouw, je hebt geluk gehad, als hij jou
wou treffen had hij de kinderen met zich meegenomen”. Ik wil geen slechte
dingen schrijven over mijn toenmalige man, dat heeft geen zin. Het feit is wel
dat ik al was het “maar” een halfuurtje niet wist wat er met mijn kinderen was
gebeurd, heel even in het gevoel heb gezeten. Ik vond hem die voor de dood had
gekozen en durfde de trap niet op uit angst wat ik daar zou aantreffen… Slechts
een halfuurtje heeft dit onbeschrijfbaar gevoel mijn leven overgenomen. Een
halfuur dat op dat moment zo lang leek. De politie die op zich liet wachten…
Tot ik een stemmetje hoorde dat “Mama” riep. Mijn alles was er nog, mijn leven.
Als ik nog liefde voel voor de man die een deel van m’n leven getekend heeft ,
is het omdat hij de reden waar ik mezelf voor zou opofferen bij mij heeft
gelaten.
Dan was er de MRI, zelf had ik nog zo gehoopt dat het me
zou lukken. Maar daar opnieuw nam de angst de bovenhand. Toen ik in dat ding
lag werden vreemde dingen weer naar boven gedrukt, Ik zag mezelf weer
opgesloten, voelde mezelf weer gevangen in zijn kluwen. Zijn gezicht was weer
helder op mijn netvlies, hij lachte me uit met een grijns waar iedereen de
koude rillingen van zou krijgen.
Het is het verleden, ik weet het… Maar wanneer al mijn
denkbeeldige vakjes in mijn hoofd weer één grote puinhoop worden is het om
zeep.
Vroeger liet ik heel gauw mensen in mijn “ruimte” komen,
dat kan ik niet meer. Ik behoud een zekere afstand ook al kan ik het goed met
iemand vinden. Er is in mijn leven een heel beperkt groepje die weet hoe ik me
echt voel, waar ik durf huilen, vloeken en mijn ziel helemaal bloot durf geven.
Deze mensen daar hou ik van, met heel m’n hart… Zelfs met passie… Wanneer je
mijn volledig vertrouwen hebt, krijg je ook dat kwetsbare hart erbij dat vol
met liefde en passie zit. Ik hou ook echt van deze mensen, ik hoef geen namen
te noemen, degene waar ik over schrijf weten wel dat het over hen gaat.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan met wat op dit
moment allemaal in dat hoofd en hart van me speelt. Hoe mijn gevoelens worden
verscheurd, hoe ik verlang naar dingen en ga zo maar door…
Maar ik ga afsluiten, mijn lichaam en geest vragen om
rust…
Ik weet dat kwetsbaar opstellen voor vele mensen als zwak
wordt aanzien. Maar geloof me, ook dit kom ik weer te boven…
