Ik zie hoe mijn kleine jongen zich een weg worstelt
door een mensenmassa. Hij wordt achterna gezeten door een andere jongen. Ik kan
enkel zijn lichaamstaal zien zijn
gezicht geeft me geen duidelijk beeld, het vervormt telkens ik dichterbij kom.
Ik zie hoe hij geschopt en geslagen wordt… Ik schreeuw zonder geluid. Hoe hard
ik ook probeer er komt geen decibel uit. Hij roept me: “Mama, mama, help me” ,
huilt. Ik loop en loop en loop. Plots ga ik door mijn enkels en op geen enkele
manier lukt het me om op te staan. Ik kruip verder door de massa… Ik hoor hem
nog steeds roepen… het gaat door merg en been…
Ik schrik wakker en de
klok op mijn nachttafel wijst 3u22 aan. Ik voel hoe m’n hart in mijn keel klopt.
De gebeurtenis van gisteren houdt me bezig, zelfs in mijn slaap. Het heeft me
al uren gekost eer ik de slaap vond. Ik heb moeten denk aan Tim, de Nederlandse
jongen… Aan Lisa, amper 14… Aan Inias en Keano. Het doet me beseffen dat er
overal kinderen zijn die doodongelukkig rondlopen om verschillende reden… Maar
het pesten komt steeds terug.
Het brengt me terug naar
toen ik nog kind was… Ik kreeg meer dan één keer “dikke” en andere woorden naar
mijn hoofd geslingerd. En voelde me ook niet goed in m’n vel. In mijn vroege
tienerjaren was ik het soms zelf die andere kwetsten. Ik schaam me erom, enorm.
Al denk ik vaak dat het anders was dan nu, of niet….
Toen gisteren omstreeks
15u50 mijn telefoon ging en ik te horen kreeg dat Kenji “aangevallen” was op
straat stond mijn hart even stil. Door mijn hoofd spookte eerst: “allé, hij
heeft het weer gepresteerd”. Maar toen ik te horen kreeg dat hij volledig
onschuldig was, was het eerste wat me dreef pure woede. Ik had geen flauw idee
hoe hij er aan toe was. De woorden “hij is niet gewond of zo” stelden mij niet
echt gerust. Toen ik hem zag barstte hij nog harder in tranen uit en ik slikte
m’n tranen weg. Mijn hart bloedde (nu nog) maar ik moest gewoon sterk zijn voor
mijn kleine vent. Onder zijn oog was en is een verdikking, zijn hoofd deed en
doet pijn, en hij ziet serieus af van zijn rug waar ook een serieuze kneuzing op
te merken is, net als een pas ontdekte op zijn been… Hij is in mijn ogen wel
gewond en dan niet enkel de zichtbare dingen. Mentaal heeft hij vooral een
flinke deuk gekregen en dat geeft me nog wel de meeste kopzorgen. Ik vraag me
nu al af, hoe ik hem maandag weer naar school krijg. Zo ken ik mijn zoon niet…
Kinderen blijven kinderen…
een duw, een “stomp”, een stamp, wat geplaag… Het hoort op die leeftijd bij de
kinderstreken die de meeste uithalen. En geloof me, ik wil van mijn zoon geen
heilig boontje maken want dat is hij niet. Maar zonder dat hij zelf iets had
gedaan toen hij op weg was naar huis, na schooltijd aangevallen langs de
rugzijde. Gelukkig waren er getuigen… Een vriendinnetje dat zelf helemaal over
haar toeren was en tegen haar moeder toen ze thuis kwam zei: “ Mama, het was
echt niet normaal” en dan de poetsvrouwen van school, die het hebben zien
gebeuren.
Wat me stoort is dat op zo
een moment na schooltijd er zoveel mensen aan de schoolpoort staan en niemand
het verstand heeft om in te grijpen… Volwassenen noemen ze dat. Arme zieke
maatschappij.
Ik schreef dit stukje blog
niet zo zeer om “te bloggen”, eerder om even te benadrukken dat voor je het
weet… Je in de schoenen staat als ouder van een kind dat gepest wordt of een
ouder bent van een kind dat pest… Ik vind het niet normaal dat een elfjarige
tot zulke dingen in staat is… Het geeft een beangstigend gevoel naar de
toekomst toe. Kenji komt er hopelijk snel terug bovenop… Maar wie zal het na
Kenji zijn… Ik hoop echt dat er een ZWARE sanctie volgt. Heb er op dit moment
nog vertrouwen in.
Dit moet gestopt worden!!!
In de hoop dat tenminste deze jongen geen slachtoffers meer zal maken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten