Ik deed "kunstjes" met mijn vingers, handen ,benen en voeten waar andere mensen raar van opkeken, maar ik vond ze normaal.
Ik herinner mij een gebeurtenis op achtjarige leeftijd , met de scouts op Paaskamp. We speelden op een namiddag koningsbal, ook wel gekend als trefbal. Tijdens het spel botste een ander meisje van mijn leeftijd met heel wat snelheid en kracht tegen mijn schouder , ik ervoer een pijn die ik nooit had gevoeld , tot op de dag van vandaag kan ik het me nog steeds herinneren , afschuwelijk was het !
Twee volle dagen bleef ik rondlopen met die pijn tot ik er letterlijk ziek van werd ... Een opmerkelijke kookmoeder heeft uiteindelijk toen het voortouw genomen. Ze vond het zo "on-Vicky" dat ik tijdens een dansfeestje, gewoon maar op een bankje wat zat te zitten.
Later werd duidelijk dat ik een sleutelbeenbreuk zou hebben opgelopen, maar sinds mijn diagnose van Ehlers Danlos heb, twijfel ik erover of het wel echt een breuk was, aangezien ik redelijk snel herstelde , ik denk eerder een ontwrichting....
Toen ik enkele jaren geleden meer en meer last kreeg van mijn gewrichten, de ene week mijn rug , dan mijn knieën , vingers, schouders, enz... Dacht ik eerst nog bij mezelf 'iedereen heeft wel last na een dag hard werken'. Zo goed als uitgeteld koos ik ervoor om deeltijds te gaan werken, ik had nog een gezin te runnen. Maar het beterde niet , integendeel , ik moest me noodgedwongen meer en meer ziek melden. Tot ik op een dag nauwelijks nog mijn armen kon gebruiken.
Op aanraden van mijn huisarts kwam ik bij de reumatoloog terecht. Ik ging er heen met weinig verwachtingen want steeds keerde ik van het ziekenhuis en specialisten terug met de boodschap : " Mevrouw , er is niets mis met u" .... Tot op die bewuste dag , mei 2010 . Ik trok de deur achter me dicht met een diagnose : Ehlers Danlos Syndroom.
Het klinkt misschien raar, maar op dat moment was ik opgelucht.
Het zat NIET tussen mijn oren !!!
Het was even een bevrijding , ik zeg even... Want toen begon het pas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten