Tijd voor een update…
een 3 tal weken heb ik toch wel, al zeg ik het zelf, serieus afgezien
door mijn schouder. Het is een raadsel geweest. Van in het begin zat ik met het
gevoel dat er iets niet klopte, het liet me ook niet los. Wel bij deze is het
raadsel opgelost, tja opgelost is het woord niet!
Ik heb mijn dokters praktijk de voorbije weken plat
gelopen. De pijn was op sommige momenten echt niet te verdragen en op die
momenten had ik de “zwaardere” pijnstilling echt nodig. Ik werd er gewoon
misselijk van. Na een dag was dit meestal weer uitgewerkt en probeerde ik toch
nog even vol te houden om dan weer te “verlangen” naar de volgende dosis.
Vrijdag moest ik weer langs de osteopaat. Ik had mijn rx-foto’s
meegenomen van mijn schouder. Nadat hij ze bekeken had zei hij: “k zie het al”.
Het werd een pijnlijke bedoening. Man toch, k heb het weer geweten. Weer een
kleine marteling en na een ferme “plop” stond alles weer op de juiste plaats.
Ik voelde zo de warmte naar mijn hand en vingers stromen. En ik kan niet zeggen
dat ik nog echte pijn had achteraf. Een verademing na 3 weken, je mag er zeker
van zijn.
In de namiddag had ik nog een MRI op het
programma staan. Niet echt mijn favoriete bezigheid. Ik heb er angst voor. Het
gevoel van niet weg kunnen wanneer ik het wil, zelf geen controle over de
situatie hebben. Het is iets wat ik in mijn hoofd nog niet aankan. De reden is
vrij simpel en tegelijkertijd ook weer niet. Dank u wel, verleden… Omdat ik het
al Spaans benauwd kreeg met de gedachte dat ik in dat ding moest kruipen
besloot ik om mijn dokter te bellen of het wel echt nodig was om te gaan, nu
mijn schouder toch weer zijn plaats had terug gevonden. Hij vond van wel want
zo konden we toch meer te weten komen en hij had en heeft ook absoluut gelijk.
Om wat tot rust te komen nam ik vlak voor ik naar het
ziekenhuis vertrok iets om te kalmeren met toestemming. 16u werd ik verwacht.
Fijn, ze liepen 2 uur achter op schema. Ik was rustig heel rustig in het begin
en zag het zelfs volledig zitten. K had mijn lievelingsmuziek mee om helemaal “zen”
te zijn. Omstreeks 18u was het eindelijk mijn beurt en ja, de onrust was al
even terug. Mijn kalmeermiddeltje werkte niet meer. Toch heb ik geprobeerd maar
ik ben stom geweest, toen ik mijn ogen opende schoot mijn hartslag de hoogte
in. Door mijn hoofd kwam de ene na de andere flits uit het verleden en de
paniek sloeg toe. Ik heb me gedragen als een volslagen idioot. Ik heb geroepen
en de bel mishandeld. Tranen liepen van m’n wangen en ik heb me al snikkend geëxcuseerd
bij de verpleger. Die vond dat ik me er niets van moest aantrekken, ik was al de
vierde die dag…
Ik had moeten volhouden, ’t is zo teleurstellend voor
mezelf maar ook naar de mensen toe die het goed met me voorhebben.
Zaterdag vertrok ik al redelijk vroeg van huis om samen
met Charissa naar de vrijgezellen dag en avond van Karen te gaan. Ik had er zo
een zin in met een schouder zonder pijn… En ik heb ook totaal niet van mijn
schouder geweten. twee mooie rechte schouders… Zowel Charissa en Karen hebben
duidelijk het verschil gezien… En er
zijn foto’s genoeg waarop je ziet dat ze gewoon weer normaal staat. Het
verschil tussen zaterdag en de dinsdag ervoor was meer dan duidelijk zichtbaar.
Hier thuis zagen ze ook het verschil, ikzelf voelde het vooral. Ik stond gewoon
weer recht… Het werd een fijne bedoening en een heel korte nacht. Zondag heb ik
gewoon vooral genoten van mijn zetel in zombiemodus.
Vandaag heb ik me beziggehouden met cupcakes te maken
voor een vriendin. Een nieuwe hobby… Ik word er rustig van. Of beter, werd er
rustig van. ’t is over and out met de cupcakes want ze zijn de oorzaak van mijn
schouderperikelen dat staat nu vast… ’t
staat weer in sublux. Ik herkende de pijn als een oude vriend die weer “hallo”
komt zeggen. Terug bij af… En in de spiegel staat weer een “scheve” Vicky.
Ik ben niet echt verdrietig… Misschien heb ik heel diep
vanbinnen onbewust aangevoeld dat ik er ooit aan moest toegeven.
Kwaad ben ik wel, op dat achterlijk lijf van mij… op het
weer een beetje inboeten, waar ik het al vaker over heb gehad. Ik heb de
laatste weken een paar keer spottend laten vallen: “Als ik niks meer met die
arm fatsoenlijk kan doen, kan ik beter in het rusthuis de plastieken bloemen
gaan water geven.”
Het is nu zo… En mijn boosheid zal wel weer plaats maken
voor iets anders.
Iets nieuws…
Morgen ga ik voor mijn wekelijks bezoek aan de dokter… Ik
voel mij nog stommer dan stom nu…
Op zo een momenten wens ik echt dat ik gewoon, gewoon kon
zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten