Vandaag heb ik uitgeroepen tot luie zondag… Even niets
doen of toch niet veel. Ik ben opgestaan met een knagende pijn in mijn heupen
en van zaterdagmorgen staat mijn rechter schouder al verkeerd. Ik ben zelfs nog
niet uit mijn pyjama geraakt. Straks na het douchen kruip ik gewoon weer in een
andere.
Ik heb teveel gestapt, rondgewandeld en op die manier
weer mijn grens overschreden. Heb ik er spijt van? Nee, want het was het waard!! Meer dan
waard!!
Donderdagmorgen om half acht vertrokken Charissa en ik van
bij mij thuis richting Leuven. Donderdag was het dag van de
patiëntenrechten. We hadden nochtans
vorige week besloten om niet te gaan omdat we ons hadden ingeschreven voor de
provincie Limburg in de hoop dat de flyeractie zou doorgaan in Hasselt. Dit bleek dus niet zo te zijn, er werd
gekozen voor Heusden-Zolder en dat lag nogal uit de richting voor ons omdat we
om half twee in Oostende werden verwacht. Wanneer Charissa me nog moest komen
halen in Hasselt om zo terug naar Heusden-Zolder te gaan, het zou gekkenwerk geweest zijn.
Dinsdag kreeg ik plots telefoon van het VPP (Vlaams
Patiënten Platform ) of we eventueel toch zouden kunnen deelnemen aan de actie
maar dan in Leuven, er waren mensen te kort. Hebben we getwijfeld? Nee… We
kunnen er niets aan doen, het is de aard van het beestje.
Twee jaar geleden zag ik het mezelf niet doen, gaan
flyeren en dan nog wel in een ziekenhuis. Ik zou het simpelweg niet eens
gedurfd hebben. Ik weet nog hoe ik vroeger achter iedereen die het ziekenhuis
in en uit wandelden een verhaal zocht, en hoe erg dat verhaal wel zou kunnen
zijn. Hoe beelden van verschrikkelijk zieke volwassenen en kinderen zich
dagenlang op mijn netvlies brandden en geloof me in gasthuisberg zie je veel
ellende. Nu maakte ik gewoon een praatje na de flyer quiz, met een man die zwaar ziek is. Het deed hem
goed eens even met iemand anders te praten. Dingen van je afzetten, ik begin
het nog te leren.
Omstreeks half 11 vertrokken we dan richting Oostende
voor de regio bijeenkomst van West-Vlaanderen. In Sterrebeek kwam ik tot de
conclusie dat ik mijn gsm kwijt was. Het zweet brak me uit, zelfs even in
paniek. Charissa en ik mestten mijn hele handtas uit, zochten in de auto maar
geen spoor van mijn gsm. Ik moest hem in Leuven ergens hebben laten liggen . Er
waren twee mogelijkheden. Één: bij het uitdoen van mijn T-shirt, het ding
ergens achter de infostand neergelegd of hem laten liggen beneden waar ik even
heb gewacht op Charissa. De laatste zou een rampscenario zijn, want dan was de
kans groot dat ik mijn telefoon nooit meer terug zou zien. In mijn hoofd deed
ik al het voorbereidend werk, hoe ik dit thuis zou uitleggen. Ik kreeg hem
cadeau van mijn vriend en het is alles
behalve een goedkoop exemplaar. Terug naar Leuven dus, gelukkig had Els van het
VPP hem gevonden en opgeborgen. Dus na
deze valse start dan toch richting Oostende.
We waren zelfs vroeger dan gepland en konden op een
rustige manier binnen in het revalidatiecentrum van Oostende een kijkje nemen. We
dronken iets en wachtten op de leden die zich hadden ingeschreven. Langzaam aan
kwamen onze leden ter plaatste… Het werd een gezellige namiddag, met een paar
nieuwe gezichten en andere leden die we op eerdere bijeenkomsten al ontmoet
hadden. Zo een bijeenkomst is echt niet allemaal kommer en kwel, natuurlijk
heeft iedereen wel zijn verhaal en lijdensweg… Er worden tips uitgewisseld,
anekdotes verteld maar er wordt vooral veel gelachen. Het rare en
tegelijkertijd het fijne is dat je helemaal niets hoeft uit te leggen. Je kan
gewoon jezelf zijn, zonder meer. We hopen dat de leden even hard genoten hebben
als degene van het bestuur.
Na de bijeenkomst besloten Charissa, Goddy en ik om samen
nog wat te gaan eten in Oostende zelf. Wat hebben we gelachen, ’t is altijd zo
een plezier! Tijdens het eten besloten we dat we na de maaltijd een foto zouden
nemen op de zeedijk… Zo gezegd zo gedaan, buiten het feit dat we bijna tot in
Bredene waaiden zijn de foto’s wel goed gelukt. Na een warme cécemel namen we
afscheid van Goddy en vertrokken Charissa en ik richting Gent waar we logeerden
in een hotelletje. We waren er beide nog nooit geweest en we konden nu wel wat
rust gebruiken na een lange dag.
Bij het inchecken gaven we elkaar een niet te misverstane
blik. Waar waren wij terecht gekomen, maar goed we waren er nu en we moesten er
maar het beste van maken. Ik geef toe dat ik het eerst helemaal niet zag zitten
maar uiteindelijk hebben we ons ziek gelachen, veruit het beste medicijn dat er
bestaat!
De dag erna vertrokken we richting Ikea om te eindigen op
de Ladies fair van Goed gevoel, het magazine. Beide met de rolstoel. Een beurs
waar zo goed als alleen vrouwen rond liepen en blijkbaar had zowat in gans
Vlaanderen de “boerinnenbond” besloten om bussen naar de beurs te organiseren.
Niet dat wij daar iets tegen hebben, verre van. Het is alleen erg jammer om te
zien en te beleven hoe nog veel mensen tegenover rolstoel patiënten staan.
Degoutant gewoon! Charissa werd letterlijk “aangevallen” in haar rolstoel, aan
de kant gezwierd zoals je doet met iets wat je niet meer nodig hebt. Ze heeft
haar niet laten doen, hoor. Ik lag dubbel van het lachen.
Kortom we hadden twee fijne dagen!!
Tot slot nog even dit. Het is jammer dat we aan “de
buitenwereld” verantwoording moeten afleggen maar plezier maken betekend niet
dat we minder ziek zijn. We willen net als de meeste mensen gewoon genieten van
het leven. Ons ziek zijn betekend niet dat we in onze zetel dag in en dag uit
moeten liggen wegkwijnen. Al dragen we nu de gevolgen van die twee super dagen.
En thuis wacht ook steeds een gezin op ons waar we ook de nodige dingen moeten
doen.
Veroordeel ons niet om wat we nog kunnen, wees er gewoon
blij om….
Ja het was fijn al lig ik nu voor pampus!
BeantwoordenVerwijderenIk ken het :/ ... Ik heb je rolstoel manoeuvre details gelaten voor jouw blog :D
BeantwoordenVerwijderen