Soms....

Mijn lijf werkt me tegen… Een terugslag om u tegen te zeggen. Langzaam sloop het binnen om me op dit moment op z’n eigen smerige manier neer te sabelen.

Het is als zwemmen tegen de stroom in… Ik kom van ver, maar dit …  ik vind op die aller slechtste dagen nog altijd niet het begrip voor mezelf en mijn ziekte.

Vorige week was ik moe, maar ik kon nog “functioneren”, of het is maar wat een gezonde mens functioneren noemt.

Het ergste op zich vind ik nog niet eens de pijn, ook al lijkt het of duizend kleine scheermesjes zich op dit moment vermaken in mijn enkels en knieën.

De vermoeidheid en de POTS, ik haat ze, ik haat ze echt… Angst heb ik er niet meer om.

Het is meer de vraag “hoelang gaat dit weer duren” die op dit moment door m’n hoofd spookt.

In het verleden(wat voor mij al ver lijkt), had ik periodes dat ik zo drie weken in de zetel kampeerden, geen fut, te hoge hartslag, bij de minste inspanning begint je lichaam te puffen en te wringen.

Wanneer ik “beter” ben, dan heb ik geen tijd om stil te staan met wat er zich allemaal afspeelt binnenin mijn lichaam of wat er nog kan gebeuren. Ik sta dan ook mentaal sterker.

Maar als je gedwongen word tot verbroedering met de zetel, heb je tijd, massa’s tijd om na te denken. Over gevoelens die ik niet wil voelen, die meestal mooi in vakjes in mijn hoofd zijn gestopt en die dan weer plots de weg naar mijn hart vinden.

Ik ben een emotioneel mens, en uiteindelijk is daar niks mis mee… het toont enkel maar je menselijkheid… Het heeft niks te maken met zwak zijn. We zijn nu eenmaal niet van steen, gelukkig maar.

Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken… Enkel maar om aan te tonen dat wat je ziet zo een vertekend beeld kan geven. De buitenkant is zo misleidend.

Ik ben en blijf Vicky… Vicky die graag lacht, Vicky die graag flauwe zever verteld, Vicky die probeert haar geluk met anderen te delen, Vicky die zich met hart en ziel geeft voor dingen waar ze achterstaat…

Maar ik ben ook Vicky die het soms moeilijk heeft, Vicky die worstelt met emoties, Vicky die zo klein en kwetsbaar kan zijn, Vicky die liefde en begrip nodig heeft.

Ik ben geen slachtoffer maar wel gewoon een mens...