Twee fijne dagen...

Vandaag heb ik uitgeroepen tot luie zondag… Even niets doen of toch niet veel. Ik ben opgestaan met een knagende pijn in mijn heupen en van zaterdagmorgen staat mijn rechter schouder al verkeerd. Ik ben zelfs nog niet uit mijn pyjama geraakt. Straks na het douchen kruip ik gewoon weer in een andere.

Ik heb teveel gestapt, rondgewandeld en op die manier weer mijn grens overschreden. Heb ik er spijt van?  Nee, want het was het waard!! Meer dan waard!!

Donderdagmorgen om half acht vertrokken Charissa en ik van bij mij thuis richting Leuven. Donderdag was het dag van de patiëntenrechten.  We hadden nochtans vorige week besloten om niet te gaan omdat we ons hadden ingeschreven voor de provincie Limburg in de hoop dat de flyeractie zou doorgaan in Hasselt.  Dit bleek dus niet zo te zijn, er werd gekozen voor Heusden-Zolder en dat lag nogal uit de richting voor ons omdat we om half twee in Oostende werden verwacht. Wanneer Charissa me nog moest komen halen in Hasselt om zo terug naar Heusden-Zolder  te gaan, het zou gekkenwerk geweest zijn.

Dinsdag kreeg ik plots telefoon van het VPP (Vlaams Patiënten Platform ) of we eventueel toch zouden kunnen deelnemen aan de actie maar dan in Leuven, er waren mensen te kort. Hebben we getwijfeld? Nee… We kunnen er niets aan doen, het is de aard van het beestje.

Twee jaar geleden zag ik het mezelf niet doen, gaan flyeren en dan nog wel in een ziekenhuis. Ik zou het simpelweg niet eens gedurfd hebben. Ik weet nog hoe ik vroeger achter iedereen die het ziekenhuis in en uit wandelden een verhaal zocht, en hoe erg dat verhaal wel zou kunnen zijn. Hoe beelden van verschrikkelijk zieke volwassenen en kinderen zich dagenlang op mijn netvlies brandden en geloof me in gasthuisberg zie je veel ellende. Nu maakte ik gewoon een praatje na de flyer quiz,   met een man die zwaar ziek is. Het deed hem goed eens even met iemand anders te praten. Dingen van je afzetten, ik begin het nog te leren.

Omstreeks half 11 vertrokken we dan richting Oostende voor de regio bijeenkomst van West-Vlaanderen. In Sterrebeek kwam ik tot de conclusie dat ik mijn gsm kwijt was. Het zweet brak me uit, zelfs even in paniek. Charissa en ik mestten mijn hele handtas uit, zochten in de auto maar geen spoor van mijn gsm. Ik moest hem in Leuven ergens hebben laten liggen . Er waren twee mogelijkheden. Één: bij het uitdoen van mijn T-shirt, het ding ergens achter de infostand neergelegd of hem laten liggen beneden waar ik even heb gewacht op Charissa. De laatste zou een rampscenario zijn, want dan was de kans groot dat ik mijn telefoon nooit meer terug zou zien. In mijn hoofd deed ik al het voorbereidend werk, hoe ik dit thuis zou uitleggen. Ik kreeg hem cadeau van  mijn vriend en het is alles behalve een goedkoop exemplaar. Terug naar Leuven dus, gelukkig had Els van het VPP hem gevonden en opgeborgen.  Dus na deze valse start dan toch richting Oostende.

We waren zelfs vroeger dan gepland en konden op een rustige manier binnen in het revalidatiecentrum van Oostende een kijkje nemen. We dronken iets en wachtten op de leden die zich hadden ingeschreven. Langzaam aan kwamen onze leden ter plaatste… Het werd een gezellige namiddag, met een paar nieuwe gezichten en andere leden die we op eerdere bijeenkomsten al ontmoet hadden. Zo een bijeenkomst is echt niet allemaal kommer en kwel, natuurlijk heeft iedereen wel zijn verhaal en lijdensweg… Er worden tips uitgewisseld, anekdotes verteld maar er wordt vooral veel gelachen. Het rare en tegelijkertijd het fijne is dat je helemaal niets hoeft uit te leggen. Je kan gewoon jezelf zijn, zonder meer. We hopen dat de leden even hard genoten hebben als degene van het bestuur.

Na de bijeenkomst besloten Charissa, Goddy en ik om samen nog wat te gaan eten in Oostende zelf. Wat hebben we gelachen, ’t is altijd zo een plezier! Tijdens het eten besloten we dat we na de maaltijd een foto zouden nemen op de zeedijk… Zo gezegd zo gedaan, buiten het feit dat we bijna tot in Bredene waaiden zijn de foto’s wel goed gelukt. Na een warme cécemel namen we afscheid van Goddy en vertrokken Charissa en ik richting Gent waar we logeerden in een hotelletje. We waren er beide nog nooit geweest en we konden nu wel wat rust gebruiken na een lange dag.

Bij het inchecken gaven we elkaar een niet te misverstane blik. Waar waren wij terecht gekomen, maar goed we waren er nu en we moesten er maar het beste van maken. Ik geef toe dat ik het eerst helemaal niet zag zitten maar uiteindelijk hebben we ons ziek gelachen, veruit het beste medicijn dat er bestaat! 

De dag erna vertrokken we richting Ikea om te eindigen op de Ladies fair van Goed gevoel, het magazine. Beide met de rolstoel. Een beurs waar zo goed als alleen vrouwen rond liepen en blijkbaar had zowat in gans Vlaanderen de “boerinnenbond” besloten om bussen naar de beurs te organiseren. Niet dat wij daar iets tegen hebben, verre van. Het is alleen erg jammer om te zien en te beleven hoe nog veel mensen tegenover rolstoel patiënten staan. Degoutant gewoon! Charissa werd letterlijk “aangevallen” in haar rolstoel, aan de kant gezwierd zoals je doet met iets wat je niet meer nodig hebt. Ze heeft haar niet laten doen, hoor. Ik lag dubbel van het lachen.

Kortom we hadden twee fijne dagen!!

Tot slot nog even dit. Het is jammer dat we aan “de buitenwereld” verantwoording moeten afleggen maar plezier maken betekend niet dat we minder ziek zijn. We willen net als de meeste mensen gewoon genieten van het leven. Ons ziek zijn betekend niet dat we in onze zetel dag in en dag uit moeten liggen wegkwijnen. Al dragen we nu de gevolgen van die twee super dagen. En thuis wacht ook steeds een gezin op ons waar we ook de nodige dingen moeten doen.

Veroordeel ons niet om wat we nog kunnen, wees er gewoon blij om….