Mazzeltje

Het is stil gebleven op mijn blog… Het ontbrak aan tijd, inspiratie en zin om te schrijven. De eindejaarsfeesten hebben veel energie van me genomen… Maar ook mijn lichaam deed blijkbaar alles om me het wat moeilijker te maken. Ik blijf te veel verwachten van dat lijf van mij. Mijn denkbeeldige grens van hoever ik mag gaan, pfffff… Ik blijf maar denken dat het me gepermitteerd is om ze zelf nog te verleggen. Terwijl ik dondersgoed weet dat het mijn lichaam is die het bepaald, niet ik.

Het probleem met mijn ribben blijft maar terugkeren, steeds opnieuw gaan ze omgekeerd staan. Ik kan je verzekeren aangenaam is anders. Vreemde symptomen die je het idee geven dat er totaal wat anders aan de hand is, benauwdheid, pijn in de borststreek , tussen mijn schouderbladen en een tintelende tong. Gelukkig heb ik een goede kinesist die ze weer op hun plaats krijgt, maar als ik er in het weekend mee zit is het even uitzweten. Zo brak ik maandag mijn record, maar liefst zes exemplaren vonden het nodig hun eigen leven te leiden. Ik durf meestal niet eens het aantal te vernoemen omdat sommige je zouden bekijken als een koe die voor de eerste keer een trein ziet.

Het was pijn lijden maar maandag wist ik nog niet dat die pijn in het niets zou verdwijnen met de pijn die me nog te wachten stond deze week. Geen fysieke pijn, nee… De pijn van verlies, de pijn om wat nooit meer terug zal keren.

Vrijdag 31 december kregen we een nieuwe bewoner, Mazzeltje… Een cavalier King Charles, klein, tenger maar een speelse pup. Blinkende oogjes en een snuitje waar heel wat kattenkwaad in verscholen leek. Lief en aanhankelijk, meteen ons hart gestolen. Zo levendig en zo dankbaar naar ons toe, je kon het gewoon voelen. Voor onze andere twee viervoeters was het even wennen, maar ook zij aanvaardden hem zonder problemen, ons nieuwe vriendje. Mazzeltje had een pootje waar wat mis mee was, een “knobbeltje” zo werd ons verteld , wat nog wel kon weggaan en als dat niet zo was zou hij er geen last van hebben in zijn verdere leven…

Hij leek er geen last van te hebben, Maar we vertrouwde het niet dus we wilden we toch graag de mening van onze dierenarts. Blijkbaar ging het niet om een zogenaamd knobbeltje, het was veel meer dan dat, in zijn onder pootje waren geen spieren of pezen terug te vinden en onder zijn vachtje was een lelijk litteken te zien. De dierenarts zei ons dat het afwachten zou zijn tot hij ouder en groter zou zijn om te weten hoe het met dat pootje zou aflopen… Het arm ding… Wij vonden het vooral erg voor Mazzeltje zelf. We waren al meer dan blij dat we hem “gered” hadden en we hem een warme thuis konden bezorgen.

Dinsdag werd Mazzel plots hevig ziek, er bleef niets meer over van onze levende, spelende pup… Hij lag maar wat te liggen. Eten wou hij niet, drinken een beetje om even later weer alles uit te braken… Een half uur later stonden we bij de dierenarts. Hij kreeg spuitjes en medicatie voor thuis en normaal zou hij ’s avonds wel weer beter zijn. Dat was dus niet het geval, integendeel… Mazzel kreeg plots een “aanval”. Ik was in de keuken en stond op twee seconde bij hem, hij jankte en ik pakte hem op… Hij kroop bijna in mijn nek. Ik riep Dirk en  we zijn onmiddellijk naar de dierenkliniek vertrokken. Hoe verder we reden, hoe slapper Mazzel werd… Dat besef ik nu eigenlijk pas. Daar hadden ze onmiddellijk door dat het een spoedgeval was en we kregen meteen voorrang. Hij kon op dat moment zelf niet meer op zijn pootjes staan, ik zie hem nog in mijn armen liggen, me aankijken met zijn schattig kopje, zijn blinkende oogjes, zelfs toen nog.

Hij heeft drie lange dagen gevochten, donderdag was er zelfs terug wat hoop… Hij hield zijn hoofdje terug wat recht, was weer alert. Dirk is op donderdagavond nog bij hem geweest en had ook zelf het gevoel dat het weer beter ging. Zelfs de dierenarts was heel voorzichtig optimistisch. Dus ik hoopte ook weer. Vrijdagmorgen was ik op zo een vijftig meter van de deur van de dierenkliniek om Mazzeltje te gaan bezoeken toen mijn GSM overging, ik zag dat het de nummer van de kliniek was… Ik voelde meteen hoe laat het was. Met een krop in de keel nam ik op, waar we voor vreesden  was gebeurd, Mazzeltje had het niet gehaald…

Over de oorzaak en de rest wat erbij komt kijken vertel ik later wel… Het moet verteld worden, maar alles op zijn tijd… Ik ben nu te moe en heb teveel verdriet om me al in die strijd te gooien, ook al zal die gestreden worden… Je zal er nog van horen !! Het enige wat ik nu al wil en kan zeggen is dat wij, ons gezin er niets aan konden doen, we stonden machteloos in de hele situatie…

Morgen komt Mazzeltje weer naar huis… Voor sommige mensen is het misschien abnormaal, maar wij hebben gekozen voor een crematie, hij hoort bij ons gezin… Dus hier is zijn plaatsje.

Ik probeer er mee om te gaan, maar het is zwaar… Ik voel een leegte in me, die met niets opgevuld kan worden… Ik heb geschreeuwd van onmacht, van pijn die aan me knaagt diep vanbinnen. Of zoals een vriendin (Maggi) het omschreef, geschreeuwd als een wolvenmoeder die haar welp kwijt is…