Ik vind het even de tijd om terug te blikken… Terug te
blikken op een tijd die ik voor mezelf nooit had durven dromen. Terug genieten
van het leven, van het zijn. Hoe ik echt mezelf werd en hoe ik besef, ook al
klinkt het raar, mijn depressie van begin 2011 één van de beste dingen was dat
me kon overkomen. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Of ik een “beter”
mens ben geworden dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik nu gewoon mezelf
ben, dromen die met hard knokken steeds dichterbij komen. Verlangens die zich
omkeren in mooie dingen. Ik hoef niet zo nodig meer ieders vriend te zijn of
voor iedereen goed te willen doen! Ook al moet ik nog steeds sommige dingen,
ook zoals iedereen, doen die ik minder graag doe. Maar ik doe voor niks of
niemand nog dingen waar ik niet achtersta…
Ik krijg soms te horen van mensen dat ik veranderd ben en
dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Onlangs nog vroeg iemand nog
wanneer ik nu eens eindelijk tijd voor die persoon had. Ik was toen ook
redelijk druk bezig met van alles en nog wat. Ik probeerde uitteleggen dat ik
de week erna wel enkele dagen niets te doen had. Als antwoord kreeg ik te
horen: “moet je tegenwoordig een ticketje pakken om tijd met jou door te
brengen.” Ik antwoordde: “Er was een tijd dat ik je steun heel hard kon
gebruiken en je was er niet… Je was er nooit… Weet je nog, toen ik uren in de
zetel lag te huilen omdat ik bang was. Omdat ik het leven eigenlijk beu was…
hoe ik als een zombie elke dag opnieuw moeite moest doen om even een
geforceerde lach op mijn gezicht te krijgen. Hoe ik van mezelf walgde als ik in
de spiegel keek. Hoe ik in stilte “schreeuwde” om hulp omdat ik bang was om
dood te gaan aan EDS en er terwijl zo naar verlangde… “
Het werd stil aan de andere kant. Ik bel je nog, kreeg ik
te horen en dat was alles…
Wat ik die dag aan de telefoon zei meen ik ook… Ik kan de
mensen die er waren voor mij in die zware periode op één hand tellen. Ben ik er
boos om? Nee, absoluut niet! Want het is heel moeilijk om in zo een situatie
met iemand om te gaan. Maar diegene die toen niet van mijn zijde zijn geweken
weten ook hoe hard ik heb moeten knokken om te zijn wie ik nu ben!!
Af en toe zegt er wel eens iemand tegen me. “Vicky, ik
hou van je nieuwe ik” of “Wat een verschil met 2 jaar geleden”. En weet je, ik
vind dat ik mag zeggen dat ik er trots op ben!!!
Ik ben zo dankbaar voor alles wat ik nu kan doen, ondanks
mijn beperking… Ik loop nu hand in hand met de EDS. We zullen nooit goede
vrienden worden en er gaan zeker nog dagen komen dat ik de denkbeeldige hand
even loslaat omdat ik er genoeg van heb. Maar ik heb het aanvaard en weet
ondertussen dat dat het beste is wat je kan doen om je leven zo aangenaam
mogelijk te maken.
Door dingen binnen de vereniging wordt ik vaak met mijn
neus op de feiten gedrukt. En je leert relativeren…
Vergis je niet, ik zit niet in één of andere
ontkenningsfase… die ben ik al lang voorbij! Ik besef maar al te goed hoe mijn
lichaam in elkaar zit en wat de gevolgen misschien ooit kunnen zijn! Maar dat
zijn zorgen voor als ze zich voor doen.
Voor degene die denken dat ik toch niet zo ziek kan zijn
omdat ik nog redelijk veel doe heb ik slecht nieuws. Elke dag is op lichamelijk
vlak nog steeds een strijd. Maar ik laat mijn psychen niet meer toe om me neer
te sabelen… En dat is echt een groot verschil!!!
Ik heb het al gezegd maar ik kan in geen woorden
uitdrukken hoe dankbaar ik voor alles in mijn leven ben… Ik doe dingen waar ik
2 jaar geleden nooit aan had durven denken, kom op plaatsen waar ik ervoor
nooit geweest was.
Heb geweldige mensen om me heen… De juiste… en niet meer
degene die zich voeden met de miserie van een ander.
Ik wil toch ook nog even wat reclame maken… Vergeet ons
niet. Want EDS en Marfan blijven rotziektes. En net als elke patiënt dromen ik
en alle andere ook nog van een betere behandeling…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten